Schorseneren is het meest geschikt voor gekookte toepassingen. Voor het koken moet de schil worden geschild en om de kleur van het witte vlees te behouden, kan de wortel worden ondergedompeld in water met citroen sap of azijn. Beide soorten schorseneren worden meestal gestoomd, gepureerd en toegevoegd aan soepen of stoofschotels als verdikkingsmiddel of geserveerd als puree bij kip of andere vlees gerechten. Ze worden ook vaak gebakken met boter om een ​​rijk en romig bijgerecht te creëren. Schorseneer is extreem veelzijdig en kan worden gesneden en verwerkt tot een glutenvrije pasta, geraspt en geroosterd tot cakes, bedekt met eiermeelbeslag en gebakken, of in munten gesneden voor gratins. Jonge schorseneren kunnen ook rauw gegeten worden, in dunne plakjes in salades of fijngehakt om textuur aan een gerecht toe te voegen. Schorseneer past goed bij, rundvlees, gevogelte en vis, knoflook, ui, selderij, peterselie, tijm, laurierblaadjes, witte wijn, citroen en boter.

Voedingswaarde

Schorseneren bevat kalium, voedingsvezels, vitamine C, sommige B-vitamines, ijzer en koper.

Seizoenen/Beschikbaarheid

Schorseneerwortel is het hele jaar door verkrijgbaar, met een hoogseizoen in de late herfst tot het vroege voorjaar.

Toepassingen

Schorseneer is klein tot middelgroot en lang en slank, iets taps toelopend naar een klein punt tegenover het uiteinde van de stengel, vergelijkbaar met een pastinaak. Er zijn twee verschillende planten die bekend staan ​​als schorseneren, waarbij de witte schorseneren lang en harig zijn met een bruine tot gebruinde huid, en de gladdere, zwarte schorseneren met een donkerbruine, bijna zwarte huid met een meer uniforme vorm en een paar haartjes of zijwortels. Het vlees onder de dikke schil is voor beide crèmekleurig, dicht en stevig. Hoewel ze enigszins van textuur verschillen, omdat de zwarte schorseneren minder vezelig zijn, zijn zowel witte als zwarte schorseneren erg mild en subtiel van smaak met hints van zoethout, umami en artisjok.