Mispelvruchten zijn klein, met een gemiddelde diameter van 2 tot 5 centimeter, en hebben een ronde tot enigszins afgeplatte, eivormige vorm met een duidelijk, open bloesemuiteinde dat meerdere kelkblaadjes draagt. Als ze onrijp zijn, hebben de vruchten een stevige, strakke en getextureerde schil, variërend in kleur van goud, lichtbruin tot oranjebruin. Het vruchtvlees is ook dicht, crèmekleurig en hard als het jong is, het bevat een paar oneetbare zaden en bevat veel tannines en zuurgraad. Naarmate de vrucht rijpt, een proces dat bekend staat als bletting, wordt de schil donkerder en rimpelig, terwijl het vruchtvlees een zachte, plakkerige en romige consistentie krijgt en verandert in een donkerbruine tint. Bletting zorgt ervoor dat de tannines en zuurgraad in het vlees verminderen, en het is belangrijk op te merken dat het proces niet het fruit is dat rot, maar volledig rijpt. Eenmaal gebleet,

Seizoenen/Beschikbaarheid

Mispelvruchten zijn beschikbaar in de late herfst tot de winter.

Actuele feiten

Mispel, botanisch geclassificeerd als Mespilus germanica, is een oude vrucht die behoort tot de Rosaceae-familie. De kleine, rozenbottelachtige vruchten groeien aan loofbomen die tot 8 meter hoog kunnen worden en waren een van de weinige vruchten die in de middeleeuwen in gematigde klimaten in Europa en Zuidwest-Azië in de middeleeuwen rijpten in de winter. Mispelbomen worden al duizenden jaren als siercultivar gekweekt en er zijn veel verschillende variëteiten, waarbij royal en nottingham de meest geteelde soorten zijn. De bomen worden ook gekweekt voor hun eetbare vruchten die een uniek rijpingsproces vereisen dat bekend staat als bletting, waarbij de vruchten volledig rijpen en veranderen van uiterlijk, textuur en smaak. Mispel heeft een rijke geschiedenis in culinaire toepassingen en is genoemd in vele literaire werken van Cervantes, Shakespeare, Nabakov, en DH Lawrence. Ondanks de populariteit van de vrucht door de geschiedenis heen, viel Mispel uiteindelijk uit de gratie bij nieuwe vruchten die werden ontwikkeld om direct van de boom te worden gegeten zonder dat er gebleekt hoeft te worden. In de 21e eeuw is Mispel zeldzaam, niet commercieel gecultiveerd, en komt langzaam terug als een speciaal fruit dat wordt verkocht door geselecteerde telers voor chef-koks, voedselliefhebbers en thuiskoks.

Voedingswaarde

Mispelvruchten zijn een uitstekende bron van vitamine C om het immuunsysteem te stimuleren en zijn een goede bron van ijzer, een mineraal dat helpt bij de productie van het eiwit hemoglobine dat zuurstof in de bloedbaan transporteert. De vruchten bevatten ook calcium om botten te versterken en lagere hoeveelheden vitamine B1, kalium, magnesium en vezels.

Etnische/culturele informatie

Zes Mispelbomen zijn te vinden in de tuinen van Grimsthorpe Castle in Lincolnshire, Engeland. Het landgoed van 3.000 hectare is eigendom van de familie Willoughby de Eresby en wordt al meer dan 500 jaar van generatie op generatie doorgegeven. Rondom het kasteel zijn er meerdere tuinen vol met bloemen, groenten en fruitbomen. De zes Mispelbomen staan ​​langs de oostkant van het kasteel en de toppen van de bomen zijn gesnoeid in een koepelvormige, paddenstoelachtige vorm. Het grootste deel van het jaar worden de Mispelbomen vooral gezien als een unieke versiering, een eerbetoon aan de populariteit van het fruit onder de Britse adel tijdens het Victoriaanse tijdperk, maar in de late herfst en winter worden de vruchten verzameld voor vakantievieringen. Er is gemeld dat Lady Willoughby, de kleindochter van Nancy Astor en huidige bewoner van het kasteel, eet traditioneel de bletted-vruchten gemengd met room als bijgerecht bij port. De vruchten worden ook gekookt met piment en suiker en worden in sierlijke vormen gegoten, waardoor de beroemde smeersel ontstaat die bekend staat als Mispel-kaas. De gevormde fruitpasta is gemaakt in het Victoriaanse tijdperk vanwege de bizarre presentatie en werd vaak geserveerd met zoute kazen, wijn en toast. In de moderne tijd is het een geliefd kerstgerecht.

Aardrijkskunde/Geschiedenis

Mispelbomen komen oorspronkelijk uit Iran, het huidige Turkije, de Kaukasus en andere delen van Zuidwest-Azië, net ten oosten van de Middellandse Zee. De oude vruchten worden al meer dan 3000 jaar verbouwd en werden veel gebruikt tijdens het Griekse en Romeinse rijk. Mispelvruchten werden later geïntroduceerd in West-Europa en werden steeds populairder als winterfruit totdat in het begin van de 20e eeuw nieuwe laatrijpende fruitvariëteiten werden geïntroduceerd, waardoor de waarde van Mispel afnam vanwege de bletting-eis van het ras. De vruchten werden ergens in de 19e eeuw ook naar Californië gebracht, maar ze werden nooit geselecteerd voor grootschalige commerciële productie. Tegenwoordig zijn mispelvruchten te vinden in hun oorspronkelijke verspreidingsgebied en worden ze ook op kleine schaal gekweekt in Europa, Azië, Australië, Canada en de Verenigde Staten.